Siem was een groot hardloper die altijd zijn eigen pad heeft gelopen.
Woorden uit het overlijdensbericht van Siem Deen, die op 27 juni j.l. na een ziekbed is overleden.
Een Bertusicoon en een zeer gewaardeerd lid, oud-trainer en sportmasseur.
Een Bertusicoon en een zeer gewaardeerd lid, oud-trainer en sportmasseur.
Vanochtend liep ik de Kwartaalloop bij D.IJ.C. Bertus in Kerkpolder. Mijn gedachten gingen uit naar Siem, naar zijn adviezen, zijn gesprekken over voeding en techniek, zijn levenslessen. Ik zag hem voor me als een gezonde, energieke, blijde man. Iemand die anderen kon enthousiasmeren voor het hardlopen. Mijn waardering voor hem is groot, als sporter maar ook als mens. Mede door zijn trainingen sta ik waar ik nu sta als hardloper en ik denk dat ik deze gedachte met vele lopers kan delen.
Siem is een gepassioneerd sporter geweest. Naast hardlopen hield hij van schaatsen, skeeleren en skiën.
In 1959 won Siem het schaatskampioenschap voor Delft en omstreken op (hoe kan het ook anders) een natuurijsbaan. Kunstijsbanen waren er toen nog niet en ook de schaatswinters bleven uit. Hij maakte daarom de overstap naar het hardlopen. De 137 marathons die hij liep waren 'slechts' trainingen voor de ultralopen. Meermalen liep hij een 100 km-wedstrijd, met zelfs een Nederlands veteranenrecord op 54-jarige leeftijd in 7.28 uur; een record dat nog steeds staat.
Ten tijde van het afbouwen van het vele hardlopen kwam hij bij onze vereniging als hardlooptrainer. Ook dit deed hij vol enthousiasme. Hij praatte veel over voeding, schoeisel, wedstrijdopbouw, het belang van strakke buikspieren en nog meer. En met die onderwerpen spanden wij in Kerkpolder de buikspieren nog eens aan en dachten na over de beschuiten met vlierbessenjam. Sporten in combinatie met de juiste voeding verbetert je loopprestatie, was zijn motto.
Daarnaast masseerde hij menig Bertusloper de stijve spieren. Ook hierbij straalde hij zijn passie voor de hardloopsport uit.
De week voor mijn Rotterdam marathon belde hij me. Hij was ziek, erg ziek. Maar al pratende fleurde hij op en gingen we samen door zijn prijzenkast, zijn wedstrijden, zijn voorbereidingen. Zijn laatste wens was nog 1x te mogen skeeleren in het Kralingse bos. Ik weet niet of hij dat gehaald heeft. Wel weet ik dat toen ik daar de 16de april liep, zijn adviezen heb doorgenomen. Mede door hem was ik goed voorbereid op mijn wedstrijd, maar hoe was hij voorbereid op zijn laatste?
Altijd zijn eigen pad gelopen, maar deze laatste had hij niet voor het uitkiezen. Toch liep hij het uit, al was het zijn zwaarste ooit. Nu mag hij rusten. De herinnering aan hem leeft voort binnen onze vereniging: we missen in hem een trouwe Bertusfan.
Familie en vrienden wensen we sterkte met het verlies; de deur van ons clubhuis staat altijd open.
Met meelevende groet, Rianne